பத்து மைல் தூரத்தில்

மாட்டுவண்டியில் சென்று,
தக்காளி விற்று,
திரும்பும் வேளையிலே,
மாட்டுச் சலங்கையின் மெட்டுக்கு
வரி போட்டு பாடியவன்- இதோ
பத்து மைல் தூரத்தில்!!! 

பெற்றோர்களால் வேறுபட்டோம்,
மதத்தால் வேறுபட்டோம்,
அன்பால் ஒன்றுபட்டோம்,
பொறாமைப் பட்டால் பொடனியில் அடித்து,
ஒழுக்கத்தைக் கற்றுக்கொடுத்தவனோ -இதோ
ஒன்பது மைல் தூரத்தில்!!!

தும்பைச் செடி பிடுங்கி,
அதிலே தட்டாம்பூச்சி பிடித்து
விளையாடி,
அன்பின் சின்னமாய்
எச்சிலைப் பரிமாறிக் கொண்ட
என் அருமை நண்பன் -இதோ
எட்டு மைல் தூரத்தில்!!!

ஒருமுறை சண்டையிட்டு -பின்
சமாதனம் பேசும்போது,
கடைசி வரையில் என்னுடன் இருப்பதாக
சத்தியம் செய்துவிட்டு,
என்னை ஏமாற்றிச் செல்கிறான்-இதோ
ஏழு மைல் தூரத்தில்!!!

மீசை முட்டும் பருவத்திலே,
நான் புகைச்சுருட்டைக் கொலை
செய்வதைத் தடுத்து,
அறிவுரை ஆற்றியவன் -இதோ
ஆறு மைல் தூரத்தில்!!!

குமரிக்குண்டு குளத்தினிலே,
நீச்சல் அடிக்க கற்றுக் கொடுத்து,
எனக்கு தண்ணீர் மேல் உள்ள
ஐயத்தை நீக்கியவன்-இதோ
ஐந்து மைல் தூரத்தில்!!!

என் உணர்வுக்கு மதிப்பளித்து,
உள்ளத்தைப் புரிந்துகொண்ட
நண்பன் செத்துக்கிடக்கிறான்-இதோ
நான்கு மைல் தூரத்தில்!!!

அறியாத வயதினிலே,
மாமன்மகள் கன்னத்தைக் கிள்ளி,
எண்ணத்தைச் சொல்லி,
செருப்படி பட்ட-தன்
மூடத்தனத்தை சொல்லிச் சிரித்தவன்-இதோ
மூன்று மைல் தூரத்தில்!!!

நான் ஏர்பிடித்து உழும் வேளையிலே,
வெளியே மெல்லச் சிரிக்கும்
கொட்டிக்கிழங்குகளைச் சேகரித்து,
சுட்டுக் கொடுத்து,
எனது பசியை ஆற்றி,
இளைப்பாறச் செய்தவன்-இதோ
இரண்டு மைல் தூரத்தில்!!!

வறுமையின் பிடியில் சிக்கியும் அழுததில்லை!
உன் அன்பின் பிடியில் சிக்கி,
உன் உயிரற்ற தேகத்தைப் பார்க்க,
ஓலமிட்டு ஒப்பாரி வைத்து வருகிறேன்-இதோ
ஒரு மைல் தூரத்தில்!!!

இதோ வந்துவிட்டேன்.
எனது நண்பனைக் கண்டுவிட்டேன்.
முதல்முறை என்னைப் பார்த்து,
பேசாமல் கண்மூடிய நிலையில்
இருக்கிறான்,
எனது அமைதிப் பூங்கா….!!!!